Heb je nog een leuke anekdote uit je koortijd of wil je een boodschap achterlaten voor je vrienden omdat je niet bij de reunie kan zijn, laat dan hier een bericht achter.
Wil je graag een foto bij je reactie plaatsen, die kun je hier uploaden.
Heb je nog een leuke anekdote uit je koortijd of wil je een boodschap achterlaten voor je vrienden omdat je niet bij de reunie kan zijn, laat dan hier een bericht achter.
Wil je graag een foto bij je reactie plaatsen, die kun je hier uploaden.
Hoi allemaal,
Superleuk al die enthousiaste reacties over de reunie! Kijk er naar uit jullie allemaal weer te ontmoeten!
Groetjes, Djoeke
Hoeveel kostte een glaasje fris? 50 ct rond 1980 in de duikboot?
Wanneer was het dan toch echt zinvol om de duikboot te verlaten: als Pater Max met zijn cordelière rond ging zwaaien en je kans liep om blind te worden als je een knoop van dat koord in je oog kreeg.
Ik zal de aankondiging uit 1975 sturen uit het Periscoopje dat de prijs van 50 naar 60 cent gaat voor een glas bier
Okidoki
“Zingt voor de Heer een nieuw behang” werd altijd vrolijk gezongen tijdens het inzingen als eerste lied tijdens de vrijdagrepetitie. Meestal tot grote ergernis van Peter en tot groot vermaak van mijzelf en de tenoren die direct om mij heen stonden (oa. Bart Hollands, Bart Thevis, Joost Frantzen, Oscar van Roy en Huib Hezemans). Ik herinner mij ook de walm van Fishermans Friends en de lachschaters die wij dan hadden. Ik heb er weer zin om iedereen te ontmoeten en misschien ga ik nog eenmaal het behang van de muren zingen! Ik verheug mij daarom om met iedereen weer te zingen!
Haha, net zoiets als koude thee, koude thee…..
Wat een stel bekende namen…leuke herinnering…heb ooit de zoon van Joost op de bijles gehad. Was aan de praat met zijn moeder, niet wetende dat het om wle het ging, over herinneringen van school aan de pater…..en toen zei ze….dat zou Joost ook zo gezegd hebben. Je kun je voorstellen hoe verbaasd ik was toen het kwartje viel Joost….Fransen
Duikboot….dat was
Lp’s in een verhuisdoos
Glas fris voor een prikje
Bijles dansles
Gezelligheid
Kameraadschap
Lolletje
En …. ondeugende geestelijken
En Ralph achter de draaitafel en Maurice los gaan op Can’t you feel a brand new day
Haha ‘het behang’ is denk ik meerdere generaties meegegaan. Die zongen wij in de jaren 2000 ook altijd
We waren de groentjes van het zeilkamp en wisten dat we de volgende dag ontgroend zouden worden. We zouden natuurlijk vroeg uit bed gehaald gaan worden. Maar we wilden de staf voor zijn en stonden nóg wat vroeger op en vertrokken stilletjes het Amsterdamse bos in. We hadden zoveel plezier en wilden eigenlijk de gezichten van de staf wel zien als ze ontdekten dat onze luchtbedden leeg waren. Na een paar uur kwamen we terug en kregen alsnog de volle laag. Uiteindelijk hadden we natuurlijk alleen onszelf ermee….
Mijn mede-groentjes waren: Gonneke Jegerings, Chrétien Quanjel, Jeroen Nieuwenhuizen, Niels Oerlemans, Monique Loo, Margot Loop. Nog iemand vergeten?
He Djoeke, ik vond het een geweldige actie van ons. Wat Anita Geurts niet ook van de partij?
Het was reuze spannend, onze burgerlijke ongehoorzaamheid. Waar we niet aan dachten was de zorg van de achterblijvers. We waren vroeg op en ik vond het écht de moeite waard. Zou het zeker weer zo doen.
Enne Jeroen is ‘Nieuwenhuis’ … inmiddels ook alweer 39 jaar mijn maatje.
Volgens mij hoorde ik ook bij het clubje.
We hebben toen ’s morgensvroeg nog ergens in een cafeetje koffie gedronken.
Mijn zus, Eveline, bestelde ooit bij Klaas Balk een donker bier (in Holland heet dat een oud bier 😉).
Ze kreeg een gewoon pilsje … en daarna deden ze het licht uit 🤣🤣
Kom net de foto’s tegen van het zeilkamp 1980. Sommige foto’s heb ik zelf in mijn bezit.Maar sommige ook niet. Wat een heerlijkheid.Erg leuk om een aantal namen van mijn lichting te zien. Ik heb er nu al zin in! tot 25 november.stiekem hoop ik dat nog meer mensen uit de jaren 1976-1981 zich aanmelden!
hahaha…zo enthousiast dat ik niet even een memorie heb achtergelaten. De eerste keer dat ik leerde koken was op kamp. Daar gingen lepels kruiden door het eten. Koken voor 25 man was anders dan ik later als student deed. Als we boodschappen gingen doen zat de polo van Max knots vol. Heerlijk om zo door Amsterdam te scheuren.
A propos scheuren…dat deden we ook in de Duikboot. Zodra we Boogie Wonderland hoorden stond de dansvloer vol.
Ja, heerlijk dat dansen in de duikboot! Gaan we de 25e ook weer doen. Zetten Boogie Wonderland alvast op de playlist!
Staat er al op Djoeke! De playlist is lang!
Celebration van Kool & the Gang en Stil in mij van Van Dik Hout waren favoriete nummers voor mij die ik in de Duikboot voor het eerst (bewust?) hoorde.
En op zeilkamp gingen er hele CD’s van Doe maar doorheen – met onder andere Sinds een dag of twee en Tijd genoeg – mooie themaliedjes voor zo’n heerlijk loom eeuwig durend maar toch veel te snel voorbij zomers zeilkamp.
Kan mij nog goed herinneren dat we samen in de kookstaf zaten. Ik had net 2 weken mijn rijbewijs en kreeg de autosleutels van de polo van Max in mijn handen gedrukt om daarna met knikkende knieën door Amsterdam te scheuren. Boodschappen doen was 10 boodschappen wagentjes achter elkaar en natuurlijk de opmerkingen van de Amsterdammers :”heppie een feesie?”
Zenuwachtig stonden we samen boven een pannetje om voor Max de pap te koken die hij altijd als ontbijt at.
Trots waren we op toen Max reageerde met :”lekkerste pap die ik ooit gegeten heb” 😉
Hoi Hortence,
Volgens mij zat je bij mij aan boord!
Groetjes
Bert Kortbeek
Zeker Hortense ik ben er ook.haha
Heb nog vaak aan jou gedacht en aan Jeanny
Als je in de staf zat of instructeur was, was je er meestal beide zeilkampen.
Tussen de kampen in gingen we vaak op zaterdag even naar Amsterdam. Even douchen in een badhuis (of ze nu nog bestaan weet ik niet), wat eten en op stap gaan.
Omdat we niet tig keer op en neer wilden rijden met de (Volkswagen) Polo van de pater, propten we deze keer iedereen die mee wilde erin:
2 voorin, 3 op de achterbank met eentje er dwars overheen en 2 in de kofferbak 😁
In het centrum van de stad viel dit toch enigszins op en werden we aangehouden door de politie.
Dat dit toch echt niet kon (oh nee? 😂) en dat we 4 man moesten laten uitstappen en deze dan later met een tweede rit weer ophalen, nadat we de anderen “naar huis” hadden gebracht.
Oké, meneer de agent, doen we!
We reden een rondje … keken of de kust vrij was … laadden de 4 achtergebleven weer in en reden terug naar het kamp.
Hallo allemaal, ik heb onwijs veel zin om te komen naar de reünie. Het lijkt me ook heerlijk om weer eens te zingen in de Pancratius kerk uit volle borst hahaha. Soms dan komt er opeens een lied naar boven wat we destijds zongen.
Als ik denk aan de duikboot dan denk ik aan die heerlijke avonden en vooral het dansen. Dat was zo gaaf. Ik weet nog Marc Horsmans dat jij een hele goede danspartner was hahaha. Goeie herinneringen en ik zie jullie allemaal daar.
Warme groet,
Juully
Hi Juully, Nou die beentjes laten we weer swingen hoor! Komt goed 😉
Avondzeilen naar Klaas Balk. Rode en groene lichtjes gaven aan of er een boot links of rechts naderde. Wij turen want we zagen iets groens en roods….. welnee joh, dat zijn de stoplichtlampen op de brug daar in de verte. Totdat ons bootje begon te deinen en we een hele grote rijnaak langszij zagen komen. Roeien!!!
Oh ja, wij hadden ook zoiets overdag. Dacht dat er nog genoeg ruimte was om voor het schip langs te gaan om daarna overstag te gaan. Maar bleek een duwboot te zijn met van die lange stalen balken aan de voorkant onder water. 😨 Ging dankzij Arjan net goed. 😅
Samen met Madeleine Smith een eigen versie Van de meisjes Love gemaakt op de pater .Enorm gelachen in de voorbereiding op de zeilplaats naast ons terrein
Gekleed met Charleston jurkjes en een veer in ons haar en dan maar zingen en met dansje”
In Amsterdam bij t BP
Krijgen wij zelfs een Pater mee.
Lekker zwoel en hilarisch
Verder een keer opgetreden als “de ‘knurft”
Grote trui van Bert Kortbeek geleend.
2 resoneert in de trui,waarvan één met het hoofd gewoon door de hals en de tweede erachter ,onder de trui en armen in de mouwen M.a.g dat er een enorme bochel ontstond.
Dan maar proberen een drumsolo te geven.
Wat denk je?
Mijn leuke duikboot herinnering is dat we iedere vrijdag even gingen dansen op cotton eye Joe, sirtaki of lord of the dance. Dit zal ik even verduidelijken. Een aantal van de koorleden destijds (de zeroes) zat ook op stijldansen bij dansschool Swing-inn waar we deze 3 dansen geleerd kregen. Dit deden we dan in de duikboot en dit gingen we dan iedereen aanleren.
Yep…zoals ik ook al zei..bijles dansen
Ik herinner me ook een mooie nachtmis in de Pancratiuskerk en op het laatst werden de lampen gedimd en gingen de kaarsen🕯️ aan en toen roken we ineens verschroeid haar! Weet niet mee bij wie dat was? Gelukkig viel het uiteindelijk wel mee….
Mijn haren stonden ooit in de fik door een kaars, maar ik dacht dat dat toen met een Paasmis was 🔥
Maar misschien waren er wel meer, door de jaren heen, met een verschroeid kapsel 😆
Oh zou ook zomaar een Paasmis kunnen zijn geweest. 😊🐣
Met pasen was er het paasvuur. In een donkere kerk werd eerst het vuur aangestoken, en rook het altaar naar aanmaakblokjes en met alle kaarsen aan, idd stond menig kapsel even in brand 😉
Er waren veel nummers in de duikboot die iets met een ieder deed. Het nummer “in het donker” was toch het meest bewogen nummer. Wat er dan gebeurde in het donker …
Herinner me een jaar….2 kerst missen..de eerste in de pancratius. Toen we de kerk uitliepen…lag er sneeuw…en de vlokjes dwarrelen….al zingend richting onze thuishaven de kapel..was bijzonder
Blij dat ik die ene goede boot mocht varen na je opvolger Geert. Had van mijn vrienden wel gehoord over het zeilkamp met ene Huib. De kerstavond erna makkelijk te herkennen aan het rode gezicht (waar idd veel geluid uit kwam). Met je vrouw nog ooit hand in hand gelopen tijdens een nachtspel … kan ook niet meer.
Niet weten hoe deze site werkt en antwoord willen geven op de tekst van Huib maar toch geantwoord hebben op de tekst van Lucy?!
Het opgeluchte en voldane gevoel als bij de kerst-nachtmis de bassen in het derde couplet de laatste lage noot bij het a-capella “Stille nacht” nog nét konden halen omdat de sopranen niet teveel gezakt waren. En Peter, die de hele tijd met zijn handen “hoog blijven” seinde. Dan was het pas écht kerstmis.
Zo’n hartelijke uitnodiging van Marc om een reactie te plaatsen kan je natuurlijk niet weigeren. En kijkend en lezend op deze site gaat het reünie-vuurtje dan toch smeulen. Maar voordat ik kom: mijn excuses aan alle koorleden die ik in het verleden heb doof gezongen, ontgroend, dronken gevoerd, gezoend of anderszins geschoffeerd. Met de woke ogen van nu totaal onacceptabel. Maar ondertussen ben ik wel nog steeds getrouwd met mijn lief Tamara (verhouding instructeur-groentje, kan nu absoluut niet meer), hebben we onze oudste zoon Hiddes genoemd (inderdaad ja, van Tjerk) en varen we sinds 2021 weer op een stalen zeilboot: mijn Vollenhovense Bol ‘Winkbuul’. En ja, we komen (Hiddes niet natuurlijk) tot ’s avonds laat.
Getrouwd door Max nog in 1999, btw
Haha, ja dat ontgroenen daar had je altijd wel echt veel plezier in!
Leuk om jullie weer te zien!!
Wat een giller dat jullie nog steeds een BP-stel zijn en dan ook nog zo’n stoere topnaam voor jullie zoon! Fantastisch
“Ellende bindt” zei je over de ontgroening. En vergeet het leegmaken van de zwaardkast niet. Met de wet van de communicerende vaten in mijn hoofd ging ik nog met je in discussie. De aanwezigheid van rubberen flappen, die het water van onderaf tegenhielden, bracht je echter zo overtuigend, dat ik als groentje toch maar aan de slag ging. En de ontgroening heeft er alleen maar voor gezorgd dat velen van ons de groentijd bij verschillende studenten makkelijker aankonden. We waren al enigszins voorbereid.
Hoi Allemaal,
Helaas kan ik niet aanwezig zijn op de reünie want ik woon/werk in de USA.
Ik wens jullie heel veel plezier en ik stuur een speciale knuffel aan al mijn vrienden en exen (hahaha) van de lichting 1980-1984.
Voor diegenen die nog een slaapplaats zoeken heb ik nog wel een tip:
Een jaar of 7 geleden, toen mijn vader op sterven lag, heb ik met veel plezier in Hotel Eikhold gelogeerd aan de Valkenburgerweg. Ik schat dat het ongeveer een kwartier lopen is van het hotel naar het Pancratiusplein. Overnachting is basic/spartaans en dus niet duur en je kan van daaruit ook een fiets huren: https://nivon.nl/accommodaties/eikhold/ . Je hoeft geen lid te zijn van het NIVON om daar te kunnen logeren.
Groetjes uit Boston!
Eugenie
Jammer dat je er niet bij kan zijn, hadden nog wel wat leuke herinneringen op kunnen halen. Van wie is deze sigaret? ……
Haha yep die lag vanmorgen in mijn bed 😀
Is dat nou jammer. Konden we het hebben over bijna- en ex- en huidige en voormalige schoonouders 😉
Heeeee da’s lang geleden 😀.
Zoveel prachtige herinneringen…
Swingende, grijnzende Peter achter de piano als de combo lekker los ging,
Briesende Peter als we bijv voor Kerst iets andere concentratie hadden dan gewenst,
Blije Peter met – toen al! – duimpje omhoog als een lied mooi was gezongen.
Maatschappelijk betrokken Peter bij penibele wereldse situaties én ook dicht bij huis.
Ook veel verliefde harten én gebroken harten.
Sinterklaas met P3-koor waarbij Pater Max jouw pepernoten opat als jij – verplicht – je gedicht moest voorlezen op de knieen voor de Pater.
Als jonkie bij BP bang zijn dat je die liedjes nooit gaat kennen en nu 35 jaar later bijna alles nog kent….
Pyromaan Max met koffiemelkpoeder én altijd een ge-wel-dig Paterlied op kamp.
Leren zeilen door eh.. (naam vergeten, sorry) … op de Karel Doorman en een jaar later bij Frank Hobbelen in de lelyvlet. Later – in een valk zeilend – moeten afleren om zo’n enorme lel aan het roer te geven bij het overstag gaan.
Voor het eerst mascara op bij de bonte avond op kamp (dank @EllenVola of @MarjoleinTeunissen?).
Met pindakaas in je haar en een vuilniszakjas met @JeroenStilz @ChristianHeutink en @EvelineBekkering ergens rauwe eieren ruilen tegen gekookte eieren in het kader van je ontgroening.
Magische “Octetten” met Chantal, Bas, Dave, Ivan, Michelle, Christian, Jules, Janine, Mireille enz.
Belachelijk hoog zingen bij “Rejoice” en daarbij een kleine gehoorbeschadiging overhouden aan de tenoren.
Dopen van schattige babietjes tijdens een grote mis in de kape. Zingen bij oudleden voor hun trouwerij ergens bij Wassenaar of “ergens daar in Holland” 😉
(Proberen te) zingen in de Annakerk bij de uitvaart van pater Max…..
Avondzeilen waarbij het merendeel op de bodem van de boot half op elkaar lag en dan “were you there” zingen (heb weer kippenvel). Dropping op witte donderdag/ goede vrijdag naar boer Abels.
Groentjes de zwaardkast met de “kotskleppen” laten uitdweilen. En groentjes op het voordek de arm laten uitsteken alsof je op de fiets zit voordat je overstag gaat. Of aan “de remtalie” laten trekken als je te hard gaat.
Carnavalsgroep “Voelle voe”: mijn tofste carnaval ooit.
Zingen onder in het trappenhuis van het klooster waar het zo mooi galmde.
Eén keer Peter moeten “vervangen” op een zondag toen hij plots ziek was (dat vond ik me toch vreselijk spannend).
Als jong P3-lid luisteren in de kerstmis naar het “grote BP-koor” in de Pancratiuskerk. Binnenkort staan ik er dan eindelijk ook om weer de BP-magie te ervaren.
Peter, veel dank voor al dit moois waarvan je voor mij de grondlegger was❤️
Veel mooie, herkenbare herinneringen! Die bruiloft in Wassenaar was overigens het huwelijk van mijn moeder die hertrouwde nadat ze een aantal jaar daarvoor weduwe was geworden. Voor haar bijzonder om het koor daarbij te hebben omdat mijn zus en ik daar veel vriendschappen hadden opgebouwd en omdat het koor ook bij de uitvaart van mijn vader gezongen had.
Buiten het zeilkamp om tot 3 tellen: 1 – 2 – 3.
Pater Max: “Wat een …”
– en dan zijn zijn hand zo karaktistiek op de wang leggen met de pols ervan onder de andere wang en niet meer bijkomen.
Dat lachen eindigde dan weer als het tijd was voor een hoestbui – wij waren steeds bang dat deze hoestbui dan die keer toch fataal moest zijn.
Hoi enthousiastelingen, leuk om dit allemaal te lezen. Het speelde in een andere tijd dan de mijne, maar de ervaringen zijn dezelfde. Ontgroening, zeilen naar Klaas Balk (nog heel lang een glas gehad, maar toch helaas gesneuveld ergens). Karel Doorman denk ik. Met Ted Leyen als instructeur in mijn laatste jaar. Mooie herinneringen aan vele missen in kapel en de magie van Pancratius. Witte donderdag sereen – ‘dit is het kruis’ zingen door Pater Max. Was speciaal.
Nog een keer Sinterklaas gevierd in het huis van Kim, zus van Djoeke, met Joep, Nicole, Jeanny, Herman, en nog een paar, die ik nu wel voor me zie maar geen naam bij kan vinden….
Dat zegt iets over mijn leeftijd. HaHa.
Ik ben erbij op de 25e, samen met mijn zus Maud en twee oudere broers, Joop en Wim (nog uit de tijd van de heer Bonten).
We verheugen ons en zien uit naar veel bekenden.
Groetjes, Karin Gerards
Grappig dat je je die Sinterklaasavond nog herrinnert.
Zo mooi dat de herinneringen door de jaren heen voor veel koorleden vergelijkbaar zijn. Leuk dat jullie er alle vier ook bij zijn!
Gaaf omjullie weer zien. Joop zat bij mij in de klas!
Ik kon als puber al bijna in tranen uitbarsten om “Wonderkind in de wieg.” En toen kreeg mijn zus Karin haar oudste dochter, en toen lag er echt een wonderkind in de wieg. Mensenkinderen…
En ook veel andere liedjes resoneren nog steeds op bepaalde momenten in mijn leven door. De onrechtvaardige, de verdrietige, de dankbare en de vreugdevolle momenten. Ik heb er liedjes bij, ik heb er melodieën en woorden voor, dankzij BP.
“De huidige leden gingen vorige week al een paar dagen op kamp in Didam”, werd geschreven in het Limburgs Dagblad rond het 1e lustrum.
Uit naam van het bpopup museum, wie was er op kamp in Didam en welke onvergetelijke avonturen aldaar mogen niet ontbreken in het museum.
Elk verhaal is welkom – het hoeft niet waar te zijn!
Het zal rond 1980-1981 geweest zijn, dat ik als eerste meisje in de Technische Dienst mocht komen. Vanuit goed Limburgs katholieke gewoonte werd ik geacht naar de kerk te gaan. Nog te jong voor het grote BP koor startte in mijn 2e of 3e schooljaar het nieuwe P3 (Peter – Pater – Pubers). Dat was al een top manier om ‘alternatief’ met de kerk bezig te zijn. Daarna de promotie naar BP, maar ik wilde het toch wel anders… dus de Technische Dienst. Ik heb het daar super gehad met Theo en Bart in het begin en later kwam Niels en Jeroen. We stonden achter het koor bij diensten in de kapel. Ik was (net als Bart overigens) klein. Theo maakte een prachtige grote stevige bruine doos waarin materiaal kon. En WAAROP ik kon staan om net over het koor eventuele aanwijzingen van Peter te kunnen zien.
In ’82 nog een hele interessante leerervaring gehad. We maakten toen nieuwe kabels, zelf, in de kamer naast de hoofdingang van het klooster. Meterslange kabels, over zo’n oude houten tafel gevouwen om de pluggen eraan te solderen. Vond ik reuze knap van mezelf. En natuurlijk heel trots als een en ander bij de eerste aansluiting ook inderdaad zomaar bleek te werken. En zo werd naar de kerk gaan een bijzonder aparte beleving.
Kerst 1982 was het spannendst ooit.
De piano van de kapel stond in de tijd nog los op een plank met wieltjes. In alle voortvarende voorbereidingen had P Max al de kabels van de microfonen voor de sprekers uitgelegd. Dat had ik niet gezien. Achteruit krom lopend, trekkend aan de plank met wieltjes botsten deze tegen een kabel.
De plank stokte, de massa van de piano wist dat niet en wilde vooruit.
De piano wankelde, mijn hartslag steeg, de piano dreigde om te vallen. Vrouwmoedig en bezorgd dat kerstmis niet door zou kunnen gaan als ik die piano liet vallen, probeerde ik dapper om met mijn handen die piano tegen te houden…
dank je de koekoek natuurlijk… zo werkte dat niet. Handen teruggetrokken, mijn rechter voet echter niet op tijd en zo kwam die piano toch op zijn rug op de vloer terecht met een harde dreun … mijn dikke rechterteen er nog onder.
Wat was ik bang dat de piano kapot was….klop-klop-klop klopte mijn hart in mijn keel.
Direct hulp vanaf de gang, Mensen die de piano weer overeind zetten. Eerste hulp van Ralf, maar ik wilde mijn laarsje nog niet uitdoen voordat iemand op die piano gespeeld had… wat een opluchting te horen dat daar normaal geluid uit kwam.
En toen pas voelde ik de klop-klop-klop in mijn voet.
Ralf en alle anderen die toen geholpen hebben; nog heel veel dank voor jullie geruststelling en hulp en afvoer naar het ziekenhuis.
Aldaar bleek de teen verbrijzeld…ik heb nog weken met een soort ‘ski’ van gips mijn pootje horizontaal moeten houden. Werd in de laatste maanden van mijn examenjaar met rolstoel vervoerd. Maar wat was ik blij dat de kerstmis door kon gaan.
Hebben we ook psychologen in het Koor? Als ik nergens bewust aan hoef te denken dat komen automatisch BP Koor liedjes op in mijn hoofd…. tijdens slaap, MTB’en etc…. rara hebben meer mensen dat? Ted